بشر به خواست خود و فطرتاً نیاز به دعا و میل به نیایش و تضرع را درک می نماید و بدن دعا و توجه به حقیقتی که مافوق تمام حقایق و قاهر و غالب و حاکم برهمه است روحش آرام نمی گیرد. او کسی را می خواهد که در هر جا صدای او را بشنود و در خانه اش همیشه به روی او باز باشد و از حاجاتش آگاه باشد و در هنگام بلا و سختی به او پناه برد و به او امیدوار باشد و از همه حالات و راز دلش مطلع باشد و چیزی بر او مخفی و مکتوم نباشد و از عجز و ناتوانی منزه و مبرا باشد.