اخلاق خوش، سرایت کننده است، همان گونه که اخلاق بد سرایت می کند. اگر با لبخند و نشاط با خانواده روبه رو شوید، آثار خوبی بر جای می گذارد که کمترین آن، تعادل روحی و روانی است.

انسان خواه ناخواه تحت تأثیر عواطف است. هرچند خشن و سخت گیر باشیم، باز هم در برابر محبت ها و گذشت ها شرمنده ایم و تسلیم خواهیم شد.

شما با اخلاق خوش می توانید در برابر طوفانی از قهر و غضب و خشم بایستید و آن را رام کنید. این امر زمانی به دست می آید که خوددار باشید، از کوره به در نروید.

گفت وگو و پرسش و پاسخ در خانواده باید مؤدبانه و محبت آمیز باشد، نه خصمانه و نفرت انگیز.

زن و شوهر باید در برابر سخنان تند و خشنی که از همسر خود می شنوند، متانت و سعه صدر نشان دهند و صحنه نزاع را به مجلس مزاح تبدیل کنند. البته تأثیر آهنگ صدا و حرکت دست و چشم و لب و ابرو هنگام سخن گفتن از تأثیر واژه ها در ایجاد محبت مهم تر است.

آهنگ نرم و ملایم محبت و شادی می آفریند، چنانکه صدای کلفت و خشن، ملال و نفرت می آورد. لب خندان و چهره شکفته و باز، شنونده را جلب می کند و ترش رویی و اخم، هنگام سخن گویی، مخاطب را دل سرد و افسرده می کند. زن و شوهر باید در گفت وگوهای روزانه خود، این نکته ها را رعایت کنند.

باید گفت یک مطلب مخصوص را می توان به گونه ای ادا کرد که شنونده را خوش آید و پاسخ نیکو دهد و همان مطلب را می توان به صورتی بیان کرد که شنونده پاسخ ندهد یا پاسخ زشت و تند بدهد.

امام صادق علیه السلام می فرماید: «برخورد کردن با لب خندان با برادر مسلمانت، ثواب یک حسنه دارد».