«دنیا»، «دنیا جویی»، و « دنیاخواهی» از موضوعاتی است که از آنها با چهره ای منفی، هشدارهای تند و دافعه های بسیار یاد شده به گونه‌ای که افزون بر نهی از نزدیک شدن به دنیا و زینت های خیره کننده آن« ملعون »نامیده شده است در واقع این گونه از دنیا به بازاری تشبیه شده است که انسان در آن نه تنها سودی نمی‌برد بلکه اصل سرمایه خود را نیز از دست می‌دهد و دچار خسران می‌شود همچنین از این دنیا به معدن بدی ها و آفات و محل غرور و فریب یاد شده است که صاحبان بینش و بصیرت دل بدان می بندند تا از خطرات آن ایمن باشند چنین مطالبی زشت و پرخطری آرمان افراد شقاوتمندو مزرعه ناکامی ها و بدی ها بیان شده است که علاقه به آن بنیان تمامی بدبختی‌های انسان در مسیر زندگی خواهد بود آثار علاقه به دنیا فساد عقل، کوری دیده و کری قلب ترسیم شده و پایان راه پر فراز و نشیب و آن، ناکامی بسیاراضطراب خاطرو دلبستگی بسیار دانسته شده است .

گاهی امیرمومنان دنیا را پست تر از «عطسه بز» «بی ارزش تر از لنگه کفش فرسوده»و…معرفی کرده است پیشوایان معصوم نیز با عبارات مختلف دوستان و اصحاب خویش را از امیدواری به دنیا و تکیه‌گاه قرار دادن آن برای امروز و فردای خود سخت بر حذر داشته اند و برای دین باوران خردمند دنیا را چنان زندانی توصیف کرده‌اند که لحظه آرزوی رهایی از آن را در قلب و اندیشه خود می‌پرورانند.

——–

درر الکلام فاطمی ص 25-26